Een oprechte poging van een dochter om over de dood van haar moeder heen te komen

In Ik heb gezongen op mijn moeders begrafenis (en andere dingen waarop je trots kunt zijn) doet theatermaker Roos Bottinga afstand van haar moeder. Of eerder: het rouwen om haar moeder.

De voorstelling is een oprechte poging van een dochter om over haar moeder heen te komen. De dood, het leven zelf, de verwachting van perfectie, een onophoudelijk schuldgevoel, het opkijken tegen en oneindig houden van: wat het ook moge zijn, hierna zal ze klaar zijn. Omdat het moet. Of het lukt, is een tweede.