Opzienbarend portret van de seksuele revolutie

‘Een briljant geschreven film’, noemde de vermaarde filmcriticus Roger Ebert La maman et la putain. Anders dan je misschien zou vermoeden van een roemruchte jarenzeventigproductie die de status cultfilm kreeg, waren de dialogen, monologen en camera-instellingen met de allergrootste precisie uitgewerkt.

De nauwgezetheid binnen het nouvelle vague-idioom (draaien op bestaande locaties, geen dwingende plotontwikkeling) betaalde zich uit: zelden werd een driehoeksverhouding zo onder het vergrootglas gelegd door degenen die zelf - te midden van de seksuele revolutie - de driehoek vormen.