Symfonie waar Mahler zich door ál zijn emoties en herinneringen heen werkt

Na de dood van zijn geliefde dochter en een terminale diagnose zou je van Mahlers Negende een zware en donkere symfonie verwachten. Maar luisterend naar de openingsnoten, die zich als een poort naar de hemel teder openen, blijkt dat Mahler niet zoveel donkerte in zich had dan je zou verwachten. Toch is de negende ook geen lichte symfonie. Gedurende bijna anderhalf uur lijkt Mahler zich door ál zijn emoties en herinneringen heen te werken. Het resultaat: de allergrootste én laatste symfonie van een componist voor wie het nooit groot genoeg kon.