Radicale choreografie over de pure uitvoerder

In The Dog Days Are Over wordt de danser gedefinieerd als een pure uitvoerder, strevend naar perfectie. Door acht dansers te onderwerpen aan een complexe, mathematische, dynamische en vermoeiende choreografie, opgevoerd in een gedwongen uniformiteit, gaan ze uiteindelijk in de fout. En dan valt hun masker af. Door zijn radicale choreografische vorm bevroeg The Dog Days Are Over de perceptie van het publiek omtrent dansers, choreografen, toeschouwers en het toenmalige cultuurbeleid.

Tien jaar later zijn die vragen nog heel actueel door de huidige politieke en maatschappelijke tendensen: Waar ligt de dunne grens tussen kunst en entertainment? Wie zijn wij als publiek wanneer we vanuit de theaterzaal naar het lijden van de dansers kijken als naar een stierengevecht in een arena? Is hedendaagse dans striptease voor de upper class? The Dog Days Are Over 2.0 doet de kijker in zijn positie schuiven: van het louter ondergaan van de ervaring naar actieve reflectie.