Magische lofzang op vergane glorie

Een lofzang op vergane glorie, prikkelend, komisch en melancholisch. Met verve vormgegeven en herkenbaar gestileerd. Dat is Wes Andersons meesterwerk The Grand Budapest Hotel, misschien wel zijn beste film.

In het fictieve landje Zubrovka (ergens in Centraal Europa) staat het majesteuze hotel van de titel. Via een raamvertelling door meerdere tijdperken heen (en met verschillende beeldverhoudingen en een vleugje stopmotion animatie) vertelt Wes Anderson een verhaal van een romantisch Europa dat niet meer bestaat, of nooit echt heeft bestaan, geïnspireerd door het werk van Stefan Zweig. Het belangrijkste verhaal daarbinnen is dat van hotelconciërge Monsieur Gustave en piccolo Zero, die het hotel op rolletjes laten lopen en hart voor de zaak hebben in 1932. De klant is koning, en waardeert dat zeer. Inclusief de heerlijke taarten van de bakker om de hoek, die ook voor zoete romance zorgen. Maar dan komen de fascisten in de vorm van de ZZ om de hoek kijken. Daarop volgen een even enerverende als gestileerde reeks achtervolgingen, gevangenisuitbraken en ontsnappingen.