Performance der performances

Het ronduit grafische duet Don't clap for Crap van dertien jaar geleden ontpopt zich als een snelkookpan waarin high en low art, circusacts, revueshow en jaren zeventig performance art tot een kookpunt komen, en de grens tussen kunst en kitsch volledig vervaagt.

Net als in het origineel, grijpt deze interpretatie de noties van samenwerking en virtuositeit uit het klassieke ballet bij de korte haren. Dit keer doet Vincent Riebeek dat in samenwerking met performer Nica Rosés. Zo is de voorstelling ook een ode aan vertrouwen, verbinding en zusterschap.

Don't clap for Crap is Riebeeks debuut als vrouwelijke entiteit binnen zijn choreografische praktijk. De performance is een achtbaan met een grote 'dit kan niet waar zijn'-factor. Onder de niet-voor-gevoelige-magen performance en bedrieglijke gekkigheid gaat een bevrijdend alternatief open voor onze performance-maatschappij waarin alles onder een filter wordt gezet. Niet hier. Don't clap for Crap is in alle opzichten oprecht.